بيماري پارکينسون چگونه درمان می شود؟

« بازگشت به لیست مقالات | جمعه 24 بهمن 1393 | نظرات کاربران ( 0 )

در مقالات قبلی در مورد بیماری پارکینسون و علایم آن توضیح دادیم. در این مقاله میخواهیم به روشهای درمانی این بیماری بپردازیم. در ابتدا باید نکات زیر را در نظر داشته باشید:

در حال حاضر هيچ درمان قطعی براي پارکينسون وجود ندارد و هيچ روش درمانی مانع از پيشرفت اين بيماري نخواهد شد. هر چند برخي از داروها مي تواند علائم را کمتر کند.
در اوايل بيماري که نشانه ها و علائم محدود است، ممکن است به درمان نياز نباشد.
داروهايي که علائم را کمتر می کند زماني استفاده خواهند شد که علائم بيماري مشکل ساز شده باشد.
معالجاتي مثل فيزيوتراپي و گفتاردرماني ممکن است مفيد باشد.
در وضعيت هاي پیشرفته بیماری، جراحي نيز يک راه درمان به شمار مي رود.

چه داروهايي براي درمان پارکينسون استفاده مي شود؟

لوودوپا

اين دارو مدت زيادي است که مورد استفاده قرار مي گيرد. تقريباً همه بیماران بعد از شروع استفاده از لوودوپا، بهبود در علائم را مشاهده خواهند کرد. بدن انسان، لوودوپا را به دوپامين تبديل مي کند. بنابراين سطح پايين دوپامين ناشي از بيماري با مصرف لوودوپا افزايش مي يابد. در ابتدا مقدار تجویزی دارو کم است و با گذشت زمان، به منظور کنترل علائم، نياز به افزايش دوز مورد استفاده خواهد بود.

گاهي در اولين استفاده، اثرات جانبي ايجاد خواهد شد، هر چند اغلب بیماران در مقادير کم مورد استفاده دارو، هيچ مشکلي نخواهند داشت. حالت تهوع در مصرف این دارو بسيار رايج است. اما در صورت مصرف کم دارو در ابتدا و افزايش تدريجي آن، حالت تهوع، کمتر روي خواهد داد. اگر حالت تهوع شديد باشد، مي توان با قرص دومپريدون آنرا درمان کرد. رفتارهای وسواسی نيز گاهي اوقات يکي از اثرات جانبي لوودوپا خواهد بود.

اثرگذاري داروي لوودوپا با گذشت زمان کمتر خواهد شد. بنابراين ناگزير به افزايش مقدار مصرف دارو بصورت تدریجی خواهيم بود. متأسفانه با گذشت زمان و افزايش مقدار مصرف لوودوپا، البته اغلب بعد از چندین سال، بسیاری از بیماران دچار مشکلاتي خواهند شد. يکي از مشکلات ايجاد شده اين است که بیماری که در حال حرکت است ناگهان دچار توقف حرکت می شود. مشکلات عضلانی نيز غالباً روي مي دهد که میتواند بصورت پرشهای عضلانی غير قابل کنترل باشد. اين مشکلات مربوط به استفاده طولاني مدت از لوودوپاست و مي تواند بیمار را کاملاً ناتوان، خسته و رنجور سازد.

آگونيست هاي دوپامين

اين داروها مي تواند به گیرنده هاي دوپامین در مغز متصل شده و همان نقش را ايفا کند. چندين نوع از اين دارو وجود دارد. روپينيرول و پراميپکسول دو نمونه از اين دارو است که به طور عمده مورد استفاده قرار مي گيرند.

اثرات جانبی احتمالي اين داروها در افرادي که براي اولين بار از آن استفاده مي کنند مشابه با لوودو پاست (مثل حالت تهوع و ...). هرچند اين اثرات جانبي بعد از گذشت چندين روز يا چندين هفته بهبود مي يابد. در اينجا نيز اگر حالت تهوع دردسرساز شود، براي درمان آن از داروهاي ضد تهوع مثل دومپريدون استفاده مي شود. به علاوه با مصرف اين داروها، ممکن است فرد دچار خواب آلودگي نيز بشود. این خواب آلودگي ممکن است شديد باشد و توانايي بیمار را براي رانندگي کاهش دهد. رفتار جبري - وسواسی نيز مي تواند يک اثر جانبي باشد و اين عارضه در اين دارو نسبت به لوودوپا بيشتر ديده مي شود.

بازدارنده هاي مونو آمين اکسيداز ب

اين داروها، که شامل سلژلين و راساژلين می باشد، جایگزینی برای لوودوپا در مراحل اولیه بیماری است. البته سرانجام غالب افراد نيازمند استفاده از لوودوپا خواهند بود. اما استفاده از اين دارو ممکن است نياز بیمار به لوودوپا را چندين ماه يا چندين سال به تأخير بياندازد. گاهي اين داروها در مراحل بعدي بيماري همراه با لوودوپا مصرف مي شوند.

ديگر داروهاي مورد استفاده براي بيماري پارکينسون

مهار کنندگان COMT داروهاي نسبتاً جديدي هستند که شامل تولکاپون و آنتاکاپون مي باشند. اين داروها باعث توقف تجزیه لوودوپا توسط بدن می گردند و لذا مقادیر بیشتری از لوودوپا می تواند به مغز برسد. زماني که علائم بيماري به خوبي به وسيله لوودوپا کنترل نمي شود، استفاده همزمان اين دارو کمک کننده خواهد بود.

گاهي اوقات داروهاي ديگري نيز براي کمک به تسکين علائم مورد استفاده قرار مي گيرد. اين داروها اثرات مختلفي دارند و سعي مي کنند عدم تعادل شيميايي در مغز را تصحيح کنند. از جمله اين داروها عبارت است از: بتا بلوکرها، آمانتادين و داروهاي آنتي کولينرژيک. این داروها ممکن است در زماني که علائم بیماری پيشرفته نيست استفاده شود. هرچند نياز به لوودوپا يا يک دوپامين آگونيست نهایتا وجود دارد.

عوامل مختلفي نوع داروي تجويز شده براي بیمار را تعيين مي کند. سن بیمار، شدت علائم، چگونگي پاسخ به درمان، ديگر داروهاي مصرفي، وجود اثرات جانبي و غيره بر اين امر موثر است. اگر دچار یک اثر جانبي ملال آور شدید، آن را براي دکترتان بازگو کنيد. تنظیم مقدار مصرف دارو، زمان بندي مصرف آن و يا تغيير دارو احتمالاً به کاهش اثرات جانبي آن کمک خواهد کرد.

با گذشت زمان نياز به افزايش مقدار مصرف دارو خواهد بود. در حال حاضر، ترکيبي از اين داروها مي تواند بهترين کنترل را بر علائم داشته باشد. مقدار و زمان بندي مصرف دارو ممکن است در افراد مختلف، متفاوت باشد. با پيشرفت بيماري، ممکن است دیگر علائم به خوبي با داروها کنترل نشود.

سایر درمان هاِی بيماري پارکينسون

يک فيزيوتراپ ممکن است در حفظ تعادل، راه رفتن و ورزش به شما کمک کند.
کاردرماني مي تواند به شما در مواردي مثل انطباق پذيري با خانه کمک کند که خود ممکن است بسياري از مشکلات را حل نمايد.
اگر در صحبت کردن، عمل بلع و جمع کردن آب دهان مشکل داريد، گفتار درماني مي تواند کمک کننده باشد.
در صورتي که از مشکل افسردگي رنج مي بريد، مشاوره با روانشناس برایتان مفید است.

جراحي

تکنيک هاي جراحي پيشرفته مي تواند به افرادي که سالها از بيماري پارکينسون رنج برده اند کمک کند. جراحي، پارکينسون را درمان نمي کند اما هنگامي که داروها به خوبي کارساز نيست، مي تواند به بهبود علائم کمک کند. براي مثال تحريک عمقي مغز، تکنيکي است که در آن يک ژنراتور مولد جريان (مثل دستگاه ضربان ساز قلب) در ديواره قفسه سينه قرار مي گيرد. سیمهاي ريزي در زير پوست تا الکترودهاي تعبیه شده در مغز کشیده می شود. الکترودها بخش هايي از مغز که تحت تأثير بيماري پارکينسون هستند را تحريک کرده و مي تواند به بهبود علائم کمک کند.

درمان هاي مکمل

بطور کلی درمان هاي مکمل علائم و يا روند بيماري پارکینسون را تحت تأثير قرار نمي دهند. بعضي از اين درمان ها در کاهش تنش و اضطراب نقش دارد که مي تواند به بهبود حال عمومي بیمار کمک کند. از موارد و افرادی که ادعاي درمان کامل پارکينسون را دارند، حذر کنيد.

نویسنده: دکتر مهدی دهقانی - متخصص مغز و اعصاب و ستون فقرات

آدرس مطب: تهران، بالاتر از میدان ونک، خیابان نگار, ساختمان پزشکان نگار، طبقه همکف

تلفن: 88884489