بهترین دارو برای سندروم پای بیقرار چیست؟

سندروم پای بی قرار یعنی پای شما به صورت ناخودآگاه تکان می خورد. احساس مورمور در پاهای خود دارید به طوری که خودتان در این احساس نقشی ندارید. درد و کشیدگی دو نشانه مهم از این بیماری هستند که به طور کلی برای افراد رخ می دهد. کسانی که بیماری سندروم پای بی قرار دارند نمی توانند به خوبی استراحت کنند، خواب کافی ندارند و شاید برای انجام کارهای روزانه نیز دچار مشکل شوند. دقت کنید که این اختلال به نوبه خود روش های درمانی مخصوصی دارد که می تواند اثربخش باشد.

سندروم پای بی قرار در یک نگاه

در ابتدا نیاز است تعریف درستی از بیماری سندروم پای بی قرار در ذهن شما وجود داشته باشد. این بیماری روی سیستم عصبی شما تاثیرگذار است. به طور کلی سیستم عصبی شروع به مقاومت می کند تا پاها حرکت نکنند اما پاها شروع به حرکت می کنند. شخص برای رهایی از این مشکل به استراحت پناه می برد اما نمی تواند استراحت کند. این مشکل بدتر و بدتر می شود و در نهایت مشکل ساز خواهد بود. این بیماری می بایست درمان شود اما در ابتدا نیاز است که ریشه بیماری مشخص شود.

این سندروم شامل اختلالاتی است که از مغز انسان خطور می کند. در واقع شخص درگیر خستگی و خواب آلودگی در روز می شود. همینطور رفتار او عوض می شود. او در محیط شغلی خود نمی تواند تعادل خوبی داشته باشد. از سوی دیگر حتی در روابط اجتماعی نیز تاثیرگذار خواهد بود. کارهای روزمره برای او دشوار می شود و در نهایت سبب می شود که درگیر اضطراب زیاد شود.

انواع مختلف سندروم پای بی قرار

شاید برای شما سوال باشد که آیا بیماری سندروم پای بی قرار مدل های مختلفی دارد یا خیر؟ در این زمینه تحقیقاتی صورت گرفته است. کسانی که درگیر این بیماری هستند در ابتدا سطح ابتدایی آن را تجربه می کنند. این سندروم علت نامشخصی دارد. در واقع از دوران کودکی آغاز می شود. نوع اولیه این سندروم مربوط به قبل از چهل سالگی است.  در صورتی که این مشکل از کودکی آغاز شده باشد معمولاً تا پایان زندگی با آن همراه هستید البته که تا حدودی خفیف بوده و مختل کننده نخواهد بود. نوع دوم مربوط به سندروم پای بی قرار ثانویه است. این نوع بیماری برای دوران میانسالی و پس از 45 سالگی است. در واقع این سندروم ربطی به وراثت و ژنتیک ندارد. علائم این سندروم نیز به شکلی است که به صورت ناگهانی ایجاد می شود و رفته رفته بیشتر می شود. این سندروم در طول زمان ثابت است و شدت و ضعف ندارد.

نشانه های سندروم پای بی قرار

اولین و مهمترین نشانه بیماری سندروم پای بی قرار، تکان دادن پاها به صورت غیرارادی است. یعنی شما پای خود را به شکلی تکان می دهید که سایر افراد متوجه می شوند. این رویکرد گاه به قدری مساله ساز است که نمی توانید تعادل خود را حفظ کنید و دچار مشکل می شوید. گاه دیده شده یک سمت از بدن شخص درگیر می شود و گاه هر دو پا را درگیر می کند. این علائم به طور کلی 15 الی 30 دقیقه ادامه دار است. از سوی دیگر مشکلی که در این راستا دیده می شود این است که پا در طول شب شروع به تکان خوردن می کند به طوری که شما حس می کنید پاهای شما هر لحظه قرار است از جا کنده شود. در این موقعیت سعی می کنید به کمک دستان خود، پاها را کنترل کنید و ثابت نگه دارید که چندان موفق نمی شوید. از یاد نبرید که این مشکل در سال های اخیر برای افراد جوان نیز مساله ساز است.

علت سندروم پای بی قرار

ریشه یابی بهترین روش درمان برای سندروم پای بی قرار است. دقت کنید که سندروم اولیه از دسته بیماری هایی است که هنوز روش درمان آن مشخص نشده است. اما اینطور که مشخص است پزشکان به این نتیجه رسیده اند که سندروم ثانویه می تواند تا حدودی توسط دارو و روش های ورزشی درمان شود. اگر میزان دوپامین در بدن شما کاهش یابد این مشکل بیشتر و بیشتر می شود و در نهایت مساله ساز است. دقت کنید که این موضوع سبب می شود که در نهایت سندروم پای بی قرار در بخش های دیگر بدن شما نیز دیده شود و شرایط خاص خود را داشته باشد.

در صورتی که درگیر بیماری فقر آهن هستید امکان بروز این مشکل برای شما زیاد است. بانوان باردار نیز باید به صورت کاملاً دقیق این موضوع را ارزیابی کنند. این مشکل در دوران بارداری نیز دیده می شود.

بهترین دارو برای سندروم پای بیقرار چیست؟

سندروم پای بی قرار در ابتدا باید توسط پزشک تشخیص داده شود. شخص تمایل دارد که پاهای خود را تکان دهد و این رویکرد برای او آزار دهنده است. گزگز شدن و مورمور شدن پا نیز برای پای شخص دیده می شود. درمان در این راستا توسط پزشک و به واسطه بررسی وضعیت آهن و میزان نوروپاتی محیطی ارزیابی می شود. ممکن است پزشک تشخیص کمبود آهن بدهد و برای بیمار قرص آهن تجویز کند. اگر علائم شدیدتر باشد پزشک بعضی داروهای ضد تشنج (مثل گاباپنتین و یا پره گابالین) را تجویز میکند تا بیقراری پا درمان شود. اگر این گروه از داروها هم اثر نکند نیاز به درمان تخصصی خواهد بود.